Ο Ford, βρίσκει πάντα χρόνο να ασχοληθεί με κάτι δημιουργικό, όπως μια πρέσα κρασιού που διέσωσε από μια μάντρα, ένα χορτοκοπτικό που έφτιαξε μόνος του, αμφορείς που δημιούργησε από το μηδέν. Η ανάγκη να φτιάξει ή να αποκαταστήσει τα δικά του εργαλεία οφείλεται στις οικονομικές ανάγκες που προκύπτουν κατά καιρούς, όπως συμβαίνει σε πολλά μικρά οινοποιεία. Εκπληρώνει όμως επίσης την επιθυμία του να εξερευνήσει κάθε πτυχή της τέχνης, της επιστήμης και του μυστηρίου του επαγγέλματός του.
Ο 19ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗΚΕ
Ο πατέρας του Ford είχε ως χόμπι την καλλιέργεια αμπέλων και έτσι άρχισε να λειτουργεί επαγγελματικά έναν αμπελώνα το 2000. Ο Ford έγινε οινοποιός στην εταιρεία του πατέρα του και τώρα εκτελεί όλες τις καθημερινές δραστηριότητες. Παρόλο που παρακολούθησε το πρόγραμμα σπουδών οινολογίας στο Chemeketa Community College για να μάθει τις πιο σύγχρονες πληροφορίες για την οινοποίηση, αισθάνθηκε ότι έλκεται από την ιστορία της γεωργίας και της οινολογίας. Νωρίς, άρχισε να πειραματίζεται με πιο παραδοσιακές προσεγγίσεις για τη δημιουργία κρασιού.
Κατ ‘αρχάς, αγόρασε δύο άλογα, που τα ονόμασε Doc και Bea, για να δουλέψει στις εκτάσεις του. Με αυτά πραγματοποιεί τη συγκομιδή του αμπελώνα και μεταφέρει μερικά από τα φρούτα. Ακόμα κι αν τα άλογα δεν είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για καλλιέργεια, ο Ford είναι αφοσιωμένος στη μέθοδο. «Είναι πραγματικά ευχάριστο να βρίσκεσαι γύρω από άλογα», λέει. «Είναι πολύ πιο ευχάριστο να δουλεύεις με ζώα παρά με τρακτέρ. Παίρνετε ένα τεράστιο ανθρώπινο όφελος από έναν τρόπο ζωής που είναι πιο αρχαίος και φυσικός. “
Τα άλογα Doc και Bea διαδραματίζουν επίσης σημαντικό ρόλο σε ένα από τα κορυφαία κρασιά του Ford, το Pinot Noir του 1899 . Τα περισσότερα χρόνια παράγει 8 έως 12 βαρέλια κρασιού χωρίς τη βοήθεια ηλεκτρικού ρεύματος, ανοξείδωτου χάλυβα ή άλλων ανέσεων που εφευρέθηκαν μετά το 1900. Τα σταφύλια για το κρασί προέρχονται από ένα αγροτεμάχιο έκτασης ενός στρέμματος που συγκομίζονται αποκλειστικά με τα άλογα. Τα φρούτα μαζεύονται με μηχανή ποδηλάτου, συμπιέζονται σε ξύλινη πρέσα καλαθιού, ζυμώνονται με φυσική μαγιά σε ξύλινο δοχείο και αντλούνται σε βαρέλια με αντλία που λειτουργεί με ποδήλατο.
Ακόμη και η μεταφορά του κρασιού στον διανομέα που εδρεύει στο Illande στο Πόρτλαντ γίνεται συνήθως χωρίς τη βοήθεια ηλεκτρικής ενέργειας. Τα κουτιά μετακινούνται με άλογα και φορτώνονται σε μια καρότσα που παραδίδει το κρασί στον κοντινό ποταμό Willamette και από εκεί, τοποθετούνται σε κανό. Ο Ford μαζί με άλλα δύο άτομα περνούν τρεις ημέρες κωπηλατώντας ως το Oregon City, όπου τα κουτιά μεταφέρονται σε ένα ποδήλατο για το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού τους.
Ενώ αυτό το τελευταίο κομμάτι έχει να κάνει περισσότερο με την επιθυμία του Ford να είναι πιστός στο πείραμά του, λέει ότι έμαθε πάρα πολλά για την οινοποίηση μέσω του έργου του 1899, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου που πρέπει να δουλεύει τις γηγενείς ζύμες, τις οποίες χρησιμοποιεί τώρα αποκλειστικά σε όλα τα κόκκινα κρασιά .
«Η επιστήμη είναι ένας τρόπος να κάνουμε πράγματα και μου αρέσει η επιστήμη», λέει ο Ford. Και δεν έχει αντίρρηση να χρησιμοποιεί σύγχρονες γνώσεις για να βοηθήσει τους αμπελώνες να παραμείνουν υγιείς ή για να αφαιρέσει τα ελαττώματα από το κρασί. Αλλά τα καλύτερα τρόφιμα δεν είναι αυτά που είναι πολύ επεξεργασμένα ή φτιαγμένα σε εργαστήριο και πιστεύει ότι το ίδιο ισχύει και για το κρασί.
«Το κάθε πείραμα που κάνουμε μας ωθεί στη δημιουργία περισσότερο ιστορικών οινοσκευασμάτων παρά σύγχρονων, επιστημονικών και πιο φυσικών οινοσκευασμάτων» λέει. “Απλά αυτή η μέθοδος παράγει το καλύτερο κρασί.”
ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ CATΟ
Το αποκορύφωμα της επιθυμίας της Ford να επιστρέψει στη οινοποίηση της παλαιάς σχολής είναι το πιο πρόσφατο κατασκεύασμά του: ένα πιεστήριο κρασιού τύπου δοκού που θα έχει μήκος 60 πόδια. Μια χιλιετία πριν από την επινόηση των σημερινών ηλεκτρικών πιεστηρίων, ο Cato και άλλοι οινοποιοί αποχύμωσαν τα σταφύλια τους κατεβάζοντας ένα βαρύ αντικείμενο, όπως μια ξύλινη δοκός πάνω σε ένα ξύλινο καλάθι γεμάτο σταφύλια. Η επόμενη καινοτομία ήταν μια βιδωτή πρέσα, η οποία επέτρεπε στους ανθρώπους να στρίψουν μια ή περισσότερες λαβές ούτος ώστε να ασκήσουν πίεση πάνω στο καλάθι.
Ο Ford είχε δει μια ξύλινη χειροποίητη βιδωτή πρέσα στο Château du Clos de Vougeot στη Βουργουνδία . «Είναι ένα από τα πράγματα που πραγματικά θυμάμαι από αυτήν την επίσκεψη», είπε. «Το κρασί είναι κάτι που θυμάμαι επίσης, αλλά το ότι πήγα σε ένα μέρος και είδα αυτό το πιεστήριο ήταν μια σημαντική εμπειρία για μένα. Αν λοιπόν μπορούμε να αναδημιουργήσουμε λίγη από αυτήν την εμπειρία, θα το ήθελα.”
Παρά το πόσο γοητευμένος ήταν από τη βιδωτό πιεστήριο της Βουργουνδίας, ο Ford αποφάσισε ότι η πρέσα δοκών του Cato θα ήταν ευκολότερη στην κατασκευή. Ήξερε επίσης ότι θα ήταν πιο αυθεντικό από αυτό που έκανε επί του παρόντος με το 1899: μετακινώντας τα έμβολα σε μια σύγχρονη πρέσα καλαθιών με αυτόματους υδραυλικούς υποδοχές οπού δύο άνθρωποι θα έπρεπε να αντλούν με το χέρι.
Ο πιο στενός φίλος του Ford είναι ο Erik Jensen, καθηγητής φυσικής στο Chemeketa Community College. Ο Ford τον ρώτησε πόσο μεγάλη δοκό θα χρειαζόταν για την πρέσα καλαθιών ώστε να χειριστεί την τρέχουσα παραγωγή των σταφυλιών του. «Έκανε του υπολογισμούς του και είπε ότι έπρεπε να έχει μήκος 60 πόδια. “
Για να ξεκινήσει την πρέσα, έκοψε ένα έλατο ύψους 130 ποδιών από το κτήμα του. Κάλεσε έναν τοπικό ξυλουργό για να δει αν θα μπορούσαν να το μετατρέψουν σε δοκό. Η απάντηση ήταν ένα ηχηρό όχι. Τα φορτηγά μπορούν να μετακινήσουν κορμούς δέντρων μόνο έως 50 πόδια, και τα περισσότερα ξυλουργεία δεν μπορούν να χειριστούν ένα μήκος μεγαλύτερο από 24 πόδια. «Είπα, τι θα έκανες αν έπρεπε να κατασκευάσεις μια μεγάλη δοκό μήκους 60 ποδιών; » και αυτοί απάντησαν: «Θα χρησιμοποιούσα αλυσοπρίονο». Η επόμενη στάση του ήταν το τοπικό κατάστημα υλοτομίας.
Χρειάστηκε εκσκαφέας 7 τόνων για να στήσει το δέντρο πάνω σε δύο μικρότερους κορμούς, έτσι ώστε να μπορέσει να το κόψει στο μέγεθος που ήθελε. Ο Ford κατασκεύασε μία άμαξα για το αλυσοπρίονο που έχει διαστάσεις 2 πόδια επί 8 πόδια και είναι προσαρτημένο στην κορυφή και χρησιμοποιεί μια γραμμή χορδών για να ριμάρει τις κυρτές πλευρές του κορμού. Όταν τελειώσει, η δοκός θα έχει πλάτος 14 ίντσες στο στενότερο άκρο και 2 πόδια στην αντίθετη πλευρά.
Κάποια στιγμή, ο Ford θα κατασκευάσει επίσης έναν τροχό που μπορεί να συνδεθεί στη δοκό με ένα σχοινί, για να μπορούν χειροκίνητα να την ανεβάσουν ή να την κατεβάσουν. Έτσι θα λειτουργήσει ένα πιεστήριο πλάτους 6 ποδιών που θα παρέχει στον Ford 4 φορές μεγαλύτερη πιεστική ικανότητα από ότι έχει τώρα. Θα λειτουργήσει επίσης πιο γρήγορα: δεδομένου του υπερβολικού βάρους της δοκού η διάρκεια συμπίεσης θα είναι περίπου μία ώρα.
Το ξέσπασμα της πανδημίας του Covid-19 έδωσε στον Ford επιπλέον χρόνο για να ολοκληρώσει σε έργα σχετικά με το οινοποιείο. Ελπίζει να κόψει τη δοκό και να την μεταφέρει εκεί όπου θα τοποθετηθούν τα πιεστήρια αργότερα φέτος. Θα χρειαστούν χρόνια για να ολοκληρωθεί πλήρως. «Αν μας αρέσει πραγματικά, θα φτιάξουμε ένα μικρό σπίτι», λέει ο Ford «Θα είναι τόσο διασκεδαστικό για τους ανθρώπους να μπορούν να βγουν έξω να μπορούν να πιούν ένα ποτήρι κρασί και να δουν το πιεστήριο.
Αναγνώρισε ότι η οικοδόμηση αυτού του σύγχρονου θαύματος δεν έχει καμία οικονομική λογική. «Μπορείς εύκολα να αγοράσεις κάτι πολύ γρήγορα που ήδη δουλεύει και ελέγχεται από έναν υπολογιστή και κάνει τέλεια τη δουλειά συμπίεσης κρασιού», λέει. «Αλλά είναι πολύ λιγότερο διασκεδαστικό να αγοράζεις ένα ολοκαίνουργιο πιεστήριο».
Επίσης, δεν θα του μάθαινε τίποτα για την οινοποίηση. Σκεπτόμενος την μεταμόρφωση του κορμού ο Ford μιλά για τους Ιάπωνες τεχνίτες που υιοθετούν μια μορφή τέχνης από μικρή ηλικία και περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους βελτιώνοντας τις δεξιότητές τους και κατανοώντας την τέχνη τους. «Φτιάχνουν τα δικά τους εργαλεία», επισημαίνει. «Φτιάχνεις το δικό σου μαχαίρι, το δικό σου πριόνι, τα δικά σου δοχεία ή ό, τι πρόκειται να χρησιμοποιήσεις για την τέχνη σου. Έχετε τα εργαλεία σας και γνωρίζετε ότι αυτά τα εργαλεία είναι πάντα αιχμηρά και είναι αυτά που χρειάζεστε για τη δουλειά. “
Μια δοκός μπορεί να είναι ελαφρώς μεγαλύτερη από ένα μαχαίρι για σκάλισμα, αλλά ο Ford πιστεύει ότι θα τον βοηθήσει να διαμορφώσει και να ακονίσει το μέσο για το οποίο είναι αφιερωμένος στη ζωή του.
Πηγή: vinepair.com
