Την ανάπτυξη της οινικής σφραγίδας τους φαίνεται να έχουν πάρει πολύ στα σοβαρά οι Θεσσαλοί µε τα πιο πρόσφατα στοιχεία να δείχνουν αύξηση τα τελευταία 30 χρόνια κατά 2/3 των αµπελώνων της περιοχής τους, οι οποίοι δεσπόζουν πια στους ∆ρόµους του Κρασιού της Κεντρικής Ελλάδας. Φυσικά πρόκειται για έναν τόπο µε ιστορικές καταβολές ενασχόλησης µε την αµπελοκαλλιέργεια µε τον Βυζαντινό ιστορικό Θεόκριτο να συστήνει τον τοπικό οίνο ως «καλό για την υγεία και τη διατήρηση της δύναµης». Από τον 18ο αιώνα δε φηµισµένα αµπελουργικά χωριά είναι τα Αµπελάκια, ο Τύρναβος -από τότε για το τσίπουρό του- και η Ραψάνη.
Μύθος και ιστορία .Στη Ραψάνη γεννήθηκε το Νέκταρ των Θεών
Έναν ξεχωριστό οινικό χάρτη που ξεχειλίζει από μύθο και ιστορικές αναφορές προσφέρει η Θεσσαλική γη. Ραψάνη, Κρανιά, Τύρναβος, Λίμνη Πλαστήρα, Αγχίαλος και Μετέωρα αναδεικνύουν με τον τρόπο τους συνολικά τον Θεσσαλικό αμπελώνα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του οικοσυστήματός τους, που σε κάθε περίπτωση παράγει εκλεκτά κρασιά και αποστάγματα.
Ελάχιστες ποικιλίες καλλιεργούνται αποκλειστικά σε μια περιοχή όπως το Μαύρο Μεσενικόλα
Με παράδοση αιώνων και τη σύγχρονη τεχνογνωσία των νέων οινοποιών, το θεσσαλικό κρασί έχει να επιδείξει πολλά πρόσωπα. Χωριά όπως η Ραψάνη, γενέτειρα του ποτού των θεών του Ολύμπου, η Κρανιά, με μερικούς από τους πιο ορεινούς αμπελώνες, ο μικροσκοπικός Μεσενικόλας με τον διάσημο -από το 1455 (!) – Φράγκο οινοποιό Μεσιέ Νικολά, τα αποστάγματα του Τύρναβου, τα μοναστηριακά κρασιά στα Μετέωρα και τα κρασιά που καλλιέργησαν οι Μικρασιάτες στις ακτές του Παγασητικού, συνιστούν έναν πολύμορφο οινικό χάρτη με τρεις ΠΟΠ περιοχές τη Ραψάνη, την Αγχίαλο και τον Μεσενικόλα.
Ευάγγελος Τσάνταλης
Ξεκινώντας από τη Ραψάνη ο συνδυασμός του Ολύμπου με το Αιγαίο πέλαγος δημιουργεί ένα μοναδικό μικροκλίμα. Εδώ, το διάσημο Ξινόμαυρο αναμειγνύεται με το Κρασάτο και το Σταυρωτό. Παρά τη μεγάλη ιστορική οινική διαδρομή, τα τέλη του προηγούμενου αιώνα βρίσκουν το κρασί της Ραψάνης να έχει χάσει τη φήμη του. Από αυτό το τέλμα έρχεται να την βγάλει η οικογένεια Τσάνταλη. Σήμερα έχει σημαντικούς παραγωγούς όπως οι Ντούγκος, Θυμιόπουλος, Χρυσοχόος και Λιάπης, να την αναδεικνύουν. Πλάι στη Ραψάνη στην ανατολική πλευρά του Κάτω Ολύμπου συναντά κανείς την οικογένεια Κατσαρού και τον ορεινό αμπελώνα της Κρανιάς.
Με οδηγό τις αυτόχθονες ποικιλίες
Χρησιμοποιώντας παραδόσεις αιώνων και σύγχρονη τεχνογνωσία, οι Θεσσαλοί παραγωγοί εργάζονται άοκνα για να αναδείξουν τον τόπο τους. Με οδηγό την αναβίωση των αυτόχθονων ποικιλιών αμπέλου αλλά και τη χρήση τοπικών ζυμών δείχνουν να αντιλαμβάνονται πλήρως το δυναμικό του τόπου τους με το παράδειγμα της κοσμοπολίτισσας πλέον «Λημνιώνας» που θεωρείται
το ανερχόμενο αστέρι των ελληνικών ερυθρών ποικιλιών.
Στον Τύρναβο γεννήθηκε το τσίπουρο
Στην περιοχή του Τύρναβου, βρίσκουμε το μεγαλύτερο τμήμα του Θεσσαλικού αμπελώνα. Αυτό που έχει κάνει τον Τύρναβο παγκοσμίως γνωστό είναι φυσικά το τσίπουρο και όχι άδικα αφού εκεί είναι η γενέτειρά του. Οι αμπελώνες όμως της περιοχής ήταν γνωστοί για τα κρασιά τους ήδη από το Βυζάντιο. Τα αμπέλια του Τύρναβου έμελλε να καταστρέψει στις αρχές του 19ου αιώνα η φυλλοξήρα. Έκτοτε οι αμπελώνες αποκαταστάθηκαν με νέες ποικιλίες και σήμερα ο Τύρναβος παράγει κρασιά διεθνών αξιώσεων. Εκεί καλλιεργούνται το Μοσχάτο Αμβούργου, η Λημνιώνα, ο Σιδερίτης και το Μπατίκι.
Ανερχόμενο αστέρι των ελληνικών ποικιλιών που δεν αποκλείεται να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη για κορυφαίες ετικέτες είναι η θεσσαλική Λημνιώνα
Νότια από το λιμάνι του Βόλου, στις ακτές του Παγασητικού κόλπου και κάτω από το Πήλιο βρίσκουμε την Αγχίαλο, με τους αμπελώνες της να βρίσκονται μόλις 100-200 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Την αμπελοκαλλιέργεια στην περιοχή ανέπτυξαν οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, που εγκαταστάθηκαν κυρίως στη Νέα Αγχίαλο και στα χωριά Αϊδίνι, Καστράκι, Μικροθήβες, όπου ακόμα και σήμερα υπάρχουν τα περισσότερα αμπέλια. Στην περιοχή κυριαρχούν οι λευκές ποικιλίες Ροδίτης και Σαββατιανό. Η δροσιά της θαλασσινής αύρας τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες είναι απαραίτητη για τα σταφύλια της Αγχιάλου που μας δίνει ένα φρέσκο, ευκολόπιοτο κρασί.
Ένας Φράγκος ευγενής στη Λίµνη Πλαστήρα
Το µικροσκοπικό χωριό Μεσενικόλας µε την οµώνυµη ποικιλία, είναι δεµένο µε το σταφύλι από τα πολύ παλιά χρόνια. Πολλοί το αποκαλούν «µπαλκόνι» της Θεσσαλίας, καθώς στέκεται σκαρφαλωµένο σε υψόµετρο 700 µέτρων πάνω από τη Λίµνη Πλαστήρα, «πνιγµένο» στα αµπέλια και δάση µε καστανιές. Είναι ελάχιστες οι ποικιλίες που καλλιεργούνται αποκλειστικά σε µια περιοχή και ακόµα λιγότερες παίρνουν το όνοµά τους από ένα πρόσωπο! Ο µύθος λέει ότι ο Monsieur Nicolas (Μεσιέ Νικολά), ένας ευγενής Φράγκος βρέθηκε στην περιοχή το 1455 και µαγεύτηκε από την οµορφιά του τόπου. Εφερε µαζί του τη γαλλική οινική κουλτούρα και την αγάπη του για την καλλιέργεια της αµπέλου. Αυτό τον οδήγησε να καλλιεργήσει και να αναδείξει την αρχαία ποικιλία που υπήρχε εκεί. Ο απλός κόσµος στη συνέχεια έδωσε το όνοµά του στην ποικιλία αλλά και στο χωριό, παραφράζοντάς το από «Μεσιέ Νικόλα» σε «Μεσενικόλα», ως ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς του. Στους αµπελώνες του χωριού καλλιεργoύνται εκτός από το Μαύρο Μεσενικόλα, οι διεθνείς ποικιλίες Syrah και Carignan και ο συνδυασµός τους µας δίνει το Μεσενικόλα ΠΟΠ, ένα καλοδοµηµένο κρασί µε απαλές τανίνες και αρώµατα µαύρων και κόκκινων φρούτων.
Στους βράχους των Μετεώρων
Η αµπελουργία σε αυτό το τόπο ήταν ήδη διαδεδοµένη από τον 11ο αιώνα µε τα µοναστήρια να είναι οι κύριοι παραγωγοί. Σήµερα στην περιοχή βρίσκουµε τις ίδιες περίπου ποικιλίες που καλλιεργούνται και στον Τύρναβο, αλλά και αρκετές διεθνείς όπως το Merlot, το Chardonnay και το Cabernet Sauvignon.
