Και το έκανε αυτό με όπλο κάτι που δεν περίμενε κανείς… Φυσικά, είναι απαραίτητο να υπάρχουν οι σωστές συνθήκες, ίσως και συμπτώσεις. Στην περίπτωσή τους ήταν ο συνδυασμός της δίψας του παγκόσμιου οινικού εμπορίου για άγνωστες ποικιλίες που μπορούσαν να σε ταξιδέψουν στον τόπο τους με τη ζήτηση για αρωματικά, χαμηλόβαθμα λευκά κρασιά, που θυμίζουν ψυχρές περιοχές οινοποίησης.
Για χρόνια η δυσκολότερη ελληνική ονομασία προέλευσης για το οινεμπόριο ήταν η Κρήτη. Μια περιοχή με πιθανότατα την παλαιότερη οινική ιστορία της χώρας αλλά κι ένας μοναδικός γαστρονομικός προορισμός. Από τη μια μεριά, το στίγμα του Μαρουβά που δεν αξιοποιήθηκε ως η ελληνική απάντηση στην Μadeira κι από την άλλη ερυθρά με άγριες ταννίνες και αλκοόλ που σε έστελνε κατευθείαν για παυσίπονα συμπίεζαν τη συνάφεια με τα λευκά. Η Κρήτη στάθηκε τυχερή που είναι γεμάτη ποικιλίες άγνωστες ακόμα και για τους υπόλοιπους κατοίκους της χώρας. Στάθηκε τυχερή που είναι γεμάτη κουζουλούς που δεν θέλησαν να παρατήσουν σταφύλια που βρίσκονταν ξεχασμένα στα αμπέλια τους για χάρη άλλων ξενόφερτων. Στάθηκε τυχερή που έχει τόσο μεγάλη εδαφική διαφοροποίηση ώστε στο πιο θερμό μέρος της χώρας, να μπορούν να παραχθούν λευκά κρασιά που το αλκοόλ τους να μην ξεπερνάει το 13% δίνοντας αρκετές φορές την αίσθηση αμπελοκαλλιέργειας σε ψυχρό κλίμα.
Ας ξεκινήσει λοιπόν η γευστική δοκιμή…
1 Comment