Η διαμάχη αναζωπυρώθηκε πρόσφατα μετά από δηλώσεις του Anders Frederik Steen, ενός παραγωγού φυσικού κρασιού από το Ardèche της Γαλλίας. Σε ένα βίντεο που μοιράστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Steen περιέγραψε τη χρήση του θείου ως μια πρακτική που «σκοτώνει» το κρασί, αν και αναγνώρισε ότι ορισμένοι βιολογικοί παραγωγοί επιτυγχάνουν αποτελέσματα υψηλής ποιότητας παρά τη χρήση του. Η σθεναρή του στάση έθεσε για άλλη μια φορά ευρύτερα ερωτήματα σχετικά με το πώς και πότε γίνεται αντιληπτή αυτή η ένωση στα κρασιά.
Παράλληλα, οι επαγγελματίες του κλάδου συμφωνούν ότι το θείο έχει αισθητή επίδραση, αλλά οι αντιλήψεις ποικίλλουν ανάλογα με παράγοντες, όπως η γενετική του γευσιγνώστη, ο τύπος του κρασιού και η ποσότητα που προστίθεται κατά την παραγωγή. Γενικά, το θείο φαίνεται να επηρεάζει περισσότερο την υφή παρά την άμεση γεύση του κρασιού. Η Rebekah Wineburg, οινοποιός στη Napa Valley, εξηγεί ότι τα υψηλά επίπεδα θείου μπορούν να «σφίξουν» το κρασί, δημιουργώντας ένα σύντομο και ξηρό τελείωμα. Ο Paul Wasserman, ειδικός στα φυσικά κρασιά, προσθέτει ότι η επίδραση αυτή μπορεί να εκδηλωθεί ως ξηρότητα ή πικράδα στον ουρανίσκο.
Το όριο στο οποίο το θείο γίνεται αντιληπτό είναι συνήθως μεταξύ 30 και 50 μέρη ανά εκατομμύριο (ppm), σύμφωνα με ορισμένους επαγγελματίες. Οι απόψεις διίστανται όταν τα επίπεδα υπερβαίνουν αυτό το εύρος. Η Alice Feiring, συγγραφέας και υπέρμαχος των φυσικών κρασιών, σημειώνει ότι οι υπερβολικές ποσότητες μπορούν να προσδώσουν δυσάρεστα αρώματα, όπως καπνιστές ή θειούχες νότες. Ωστόσο, άλλοι, όπως ο Patrick Cappiello, ιδιοκτήτης της Monte Rio Cellars, υποστηρίζουν ότι το θείο είναι σχεδόν ανεπαίσθητο στα εμφιαλωμένα κρασιά και ότι οι ελεγχόμενες προσθήκες μπορούν να βελτιώσουν το προφίλ του κρασιού, καθιστώντας το πιο καθαρό και πιο δομημένο.
Έπειτα, αξίζει να σημειωθεί ότι ο χρόνος προσθήκης θείου έχει επίσης σημασία. Οι πρώιμες εφαρμογές, όπως κατά τη διάρκεια της έκθλιψης των σταφυλιών, τείνουν να ενσωματώνονται πιο ομαλά στο κρασί, ενώ οι προσθήκες λίγο πριν από την εμφιάλωση είναι πιο αισθητές. Ο Wasserman υπογραμμίζει ότι τα υψηλά επίπεδα σε αυτό το στάδιο μπορούν να «μουδιάσουν» το κρασί, περιορίζοντας την ικανότητά του να εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου.
Ο αντίκτυπος του θείου εξαρτάται επίσης από τον τύπο του κρασιού. Τα λευκά κρασιά, λόγω της λεπτότητάς τους και της χαμηλότερης περιεκτικότητάς τους σε τανίνες, είναι γενικά πιο ευαίσθητα στις προσθήκες θείου. Αντίθετα, στα ερυθρά κρασιά, οι τανίνες τείνουν να καλύπτουν τις επιδράσεις της ένωσης, αν και οι υπερβολικές ποσότητες μπορεί να κάνουν το κρασί να φαίνεται κλειστό ή να μην έχει ζωντάνια.
Παρά τις διαφωνίες, οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι το θείο δεν είναι ένας απόλυτος «κακός». Αντίθετα, είναι ένα εργαλείο που, όταν χρησιμοποιείται με μέτρο, μπορεί να προστατεύσει την ποιότητα του κρασιού από ζητήματα όπως η οξείδωση ή οι ανεξέλεγκτες ζυμώσεις, ιδίως σε χρονιές με δύσκολες καιρικές συνθήκες. Η Christy Frank, συνιδιοκτήτρια της Copake Wine Works, περιγράφει το θείο ως έναν «κορσέ» που διαμορφώνει το κρασί χωρίς να το περιορίζει πλήρως. Ωστόσο, επισημαίνει επίσης ότι η απουσία του μπορεί να οδηγήσει σε πιο χαλαρά στυλ που μπορεί να προτιμούν ορισμένοι ουρανίσκοι.
Τέλος, αν και η συζήτηση για το θείο φαίνεται να μην έχει τέλος, πολλοί στον κλάδο υποστηρίζουν μια ισορροπημένη προσέγγιση. Ο κοινός στόχος, σύμφωνα με τον Cappiello, είναι η παραγωγή κρασιών υψηλής ποιότητας που απευθύνονται τόσο στους γνώστες όσο και στους νέους καταναλωτές χωρίς να καταφεύγουν σε ακρότητες που θα μπορούσαν να αποξενώσουν το κοινό ή άλλους παραγωγούς. Τελικά, όπως προτείνει ο Wasserman, η χρήση του θείου θα πρέπει να θεωρείται ως αισθητική επιλογή και όχι ως πηγή διχασμού εντός του κλάδου.
