Connect with us

Αναζήτηση

REPORTS

Ο λόγος του οίνου στη τέχνη του λόγου

Όταν το κρασί διασταυρώνεται με μια άλλη τέχνη…πέρα από τη δική του.

Σε πολλά λογοτεχνικά έργα το κρασί λειτουργεί, ενδεχομένως, κομβικά για την εκάστοτε πλοκή, είτε περιγραφικά «ξεκλειδώνοντας» τους ήρωες , είτε αλληγορικά χρησιμοποιώντας το ως μέσον κάθαρσης κι ελευθερίας. Επιπλέον συναντάται ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων της εποχής ακόμα και «χειριστικά» με την μαεστρία του συγγραφέα να οδηγεί τον αναγνώστη σε μια οινική φιλοσοφία.

Αναφέροντας κάποια από αυτά, δικαιωματικά θα ξεκινήσουμε με την Οδύσσεια.

«…τότε εγώ στον Κύκλωπα είπα πλησιάζοντας, γαβάθα στα χέρια έχοντας με μαύρον οίνο: Kύκλωπα, να, πιες το κρασί, τώρα που χόρτασες κρέας ανθρώπινο·να δεις και μόνος σου τι θείο ποτό έχει κρυμμένο / το δικό μας το καράβι. […]”
Tου μίλησα, κι αυτός το κέρασμά μου δέχτηκε, το ρούφηξε μεμιάς, ένιωσε φοβερή ηδονή πίνοντας το γλυκό κρασί, μου ζήτησε και δεύτερο:
“Aν είσαι εντάξει, δώσ’ μου κι άλλο, πες μου και το όνομά σου τώρα εδώ, αν θες να σου χαρίσω δώρο φιλόξενο […].”
Δεν πρόλαβε να το ζητήσει, κι εγώ του ξαναδίνω κρασί φλογάτο· του φέρνω τρεις φορές να πιει, το πίνει και τις τρεις […].»

Ο Όμηρος περιγράφει στην Οδύσσεια  τα χαρακτηριστικά του Ισμαρικού Μαρώνειου οίνου. Παρουσιάζεται ως ένας γλυκός ερυθρός οίνος με θεσπέσια «μύτη». Σύμφωνα με τον μύθο, ο Μάρων, γιός του Ευάνθου και ιερέας του Απόλλωνα , του έδωσε δώδεκα αμφορείς με «μαύρο οίνο».

Οι αναφορές στην αρχαία Ελλάδα είναι ουκ ολίγες. Θα αναφερθούμε στο Συμπόσιο του Πλάτωνα (ή Περι έρωτος -Ηθικός) όπου χαρακτηριστικά ο Παυσανίας δηλώνει: «Φίλοι μου, πάει καλά ως εδώ. Όμως πως θα πιούμε το κρασί χωρίς να μας πιεί αυτό;»

Στην Καινή Διαθήκη η παρουσία του κρασιού είναι εξίσου έντονη. Ένα παράδειγμα είναι ο γάμος της Κανάς όπου ο Χριστός μετατρέπει το νερό σε κρασί.

Όμως και στη σύγχρονη λογοτεχνία το κρασί δεν λείπει. Ο Αλέξης Ζορμπάς, του Καζαντζάκη, αναρωτιέται καθώς πίνει ένα ποτήρι κρασί: «Τι είναι αυτό το κόκκινο νερό, αφεντικό-δεν μου λές; Ένα παλιοκούτσουρο πετάει βλαστούς, κρέμουνται κάτι ξινά μπιχλιμπίδια, κι ο καιρός περνάει, ο ήλιος τα ψήνει, γίνουνται γλυκά σαν το μέλι και τότε τα λέμε σταφύλια.Τα πατούμε, βγάζουμε το ζουμί τους ,το βάζουμε σε βαρέλια, βράζει μοναχό του, το ανοίγουμε του Αι- Γιώργη του Μεθυστή τον Οκτώβρη και βγαίνει κρασί! Τι θαύμα είναι πάλι αυτό; Το πίνεις, το κόκκινο αυτό ζουμί και η ψυχή μεγαλώνει δεν τη χωράει πιά το παλιοτόμαρο, αντροκαλιέται το Θεό να παλέψουν».

Στα σταφύλια της οργής του John Steinbeck, η παρουσία του κρασιού έχει ένα πρόσωπο σκληρότερο : «Ύστερα τα σταφύλια- δεν μπορούμε να βγάλουμε καλό κρασί. Ο κόσμος δεν μπορεί να πληρώσει το καλό κρασί. Τρυγά τα σταφύλια, και τα καλά και τα σάπια και τα μπαμπουροφαγωμένα. Ρίχτα στο πατητήρι, πάτα τα όλα μαζί, κοτσάνια χώματα και σάπιες ρόγες. Μα τα βουτσιά πιάσανε μούχλα  και μυρμηγκικό οξύ. Πρόσθεσε θειάφι και δεψίνη. Ο μούστος δεν έχει το παχύ και πλούσιο άρωμα του κρασιού, μυρίζει μούχλα και χημικά παρασκευάσματα.»

Ο οίνος, λοιπόν, είναι συνυφασμένος με τους ανθρώπους σε μια θρησκευτική , κοινωνική ακόμα και οικονομική αλληλουχία. Ταυτίζεται με έκφραση χαράς και δυστυχίας από αρχαιοτάτων χρόνων. Φέρει μια τελετουργική ιεροσύνη κι έτσι ταυτίζεται με τη ζωή. Με αυτή τη σειρά η τέχνη του λόγου συναντά εκείνη του κρασιού.

 

 

Διαβάστε επίσης

REPORTS

Σε µικρή απόσταση από την Αθήνα, στις Ρίζες Αρκαδίας, βρίσκεται το Κτήµα Τσέλεπου. Εκεί µε την αδιάκοπη φροντίδα των περίπου 650 στρεµµάτων ιδιόκτητου αµπελώνα...

REPORTS

Με το ένα… πόδι στη Χαλκιδική και το άλλο στην Κρήτη και με γνώμονα την αειφορική παραγωγή ποιοτικών οίνων, μέσα από πολύ επιλεγμένες οινοποιήσεις,...

REPORTS

Με σήμα κατατεθέν τη μονοποικιλιακή μαλαγουζιά, το Κτήμα Γκιρλέμη έχει αναδειχθεί σε έναν από τους κορυφαίους παραγωγούς κρασιών στην περιοχή του Δομοκού. Η επιτυχία...

REPORTS

Το μέλλον των οινοποιήσιμων σταφυλιών βρίσκεται στις ανθεκτικές ποικιλίες και στην εργαλειοθήκη της τεχνολογίας.