Σήμερα, η χώρα δεν σχετίζεται με την οινοπαραγωγή, αν και, όπως δηλώνει μια Βολιβιανή ιστορία, τα κρασιά δικαιωματικά κερδίζουν την περισσότερη προσοχή. Αντ’ αυτού, η οικονομία της βασίστηκε στην εξόρυξη αργύρου, απ’ όταν η χώρα ήταν μέρος της Ισπανικής Αυτοκρατορίας και στην εξόρυξη κασσίτερου, η οποία όμως κατέρρευσε τη δεκαετία του 1980. Καμία από αυτές τις βιομηχανίες δεν έφερε ευημερία στον γενικό πληθυσμό και η Βολιβία παραμένει η λιγότερο ανεπτυγμένη χώρα της Νότιας Αμερικής. Αλλά ο Ramón Escobar της Chufly Imports , εισαγωγέας από τις ΗΠΑ, πιστεύει ότι το κρασί μπορεί να αποφέρει ευρεία, μακροχρόνια κοινωνικά και οικονομικά οφέλη στην κοινωνία της Βολιβίας.
Πιο απλά, το κρασί αποτελεί αγροτικό προϊόν που παράγεται με τη ζύμωση του χυμού σταφυλιών. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές διαδικασίες για την παραγωγή κρασιού:
Η εργασία στον αμπελώνα που απαιτεί εργασία όλο το χρόνο, ειδικά κατά τη συγκομιδή. Στο οινοποιείο, απαιτείται φυσική εργασία και πολλές ώρες, καθώς και εργαστηριακή ανάλυση. Η γραμμή εμφιάλωσης είναι το πολύ σημαντικό τελευταίο βήμα πριν το κρασί να βγει στον κόσμο, με προσοχή στο λεπτό φιλτράρισμα. Πρέπει να βρεθούν τα κατάλληλα γυάλινα μπουκάλια, να σχεδιαστούν και να εκτυπωθούν οι ετικέτες, και να εμφιαλωθεί το κρασί. Ύστερα το κρασί πρέπει να πωληθεί, να βρεθούν εισαγωγείς, διανομείς, μεσάζοντες και εστιατόρια.
Η αλυσίδα από την καλλιέργεια του αμπελιού μέχρι την κατανάλωση του κρασιού απαιτεί ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Σε χώρες όπου η υγιείς οικονομία προσφέρει πολλές εναλλακτικές εργασιακές ευκαιρίες, αυτό αποτελεί πρόβλημα. Για παράδειγμα στην Καλιφόρνια, η έλλειψη εργατικού δυναμικού μπορεί να δημιουργήσει δυσκολίες υλικοτεχνικής υποστήριξης στους παραγωγούς και οι μετανάστες έχουν επωφεληθεί πολύ από τις θέσεις εργασίας που δημιουργεί η βιομηχανία του κρασιού. Σήμερα, στις πιο φτωχές χώρες ο κλάδος του κρασιού συνεχίζει να έχει την δυνατότητα να ωφελήσει την τοπική οικονομία λόγω των πολλών «κρίκων της αλυσίδας».
Ο Ramón Escobar είναι ένας Αμερικανός διπλωμάτης που έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, συμμετέχοντας στην ειρηνευτική διαδικασία της Κολομβίας, ενώ παράλληλα ασχολείται και με πρωτοβουλίες βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης στην Κεντρική και Νότια Αμερική και την Αφρική. Γεννήθηκε στο Μιλφουόκι, στο Ουισκόνσιν, από Βολιβιανούς γονείς, δεν είχε κάποια σχέση με το κρασί, αλλά η εμπειρία του από τον κόσμο τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως το κρασί εκφράζει την κουλτούρα, γεγονός που δεν συμβαίνει με κανένα άλλο αγροτικό -και γενικά κανένα- προϊόν. Όπως είπε και ο ίδιος, το κρασί αντικατοπτρίζει πολύ περισσότερο τον πολιτισμό μιας χώρας απ’ ότι το σιδηρομετάλλευμα.
Επέστρεψε από την Βαγδάτη στην Ουάσιγκτον το 2013, πεπεισμένος ότι η μοναδική ταυτότητα που έχει το κρασί μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κοινωνικό και οικονομικό καλό. Θυμάται ότι μεγάλωσε σε μέτριες συνθήκες στο Μιλγουόκι, εκτιμώντας τα πλεονεκτήματα που είχε στις ΗΠΑ μόνο όταν επισκέφτηκε συγγενείς στη Βολιβία. Οι προοπτικές που έβλεπε για την βελτίωση των ζωών των ανθρώπων στην Βολιβία είναι αυτό που τον ενέπνευσε να δημιουργήσει την ιστοσελίδα «Chufly Imports», σχετικά με το πώς το κρασί μπορεί να έχει θετικό κοινωνικό αντίκτυπο στις φτωχές κοινότητες.
Η έρευνα του Escobar διαπίστωσε ότι η «ανάπτυξη συστάδων» – η ιδέα ότι κάθε μέρος της παραγωγής κρασιού ωφελεί διαφορετικούς οικονομικούς τομείς – «δημιουργεί μεγαλύτερες ευκαιρίες για ανοδική κοινωνική προσαρμοστικότητα. Για παράδειγμα, ενώ ο πατέρας ενός νεαρού κοριτσιού μπορεί να μαζεύει σταφύλια , εκείνη μπορεί μεγαλώνοντας να ασχοληθεί με το την κατασκευή μπουκαλιών, η οποία επεκτείνει τις εγκαταστάσεις της για να φιλοξενήσει αυξανόμενες εξαγωγές κρασιού και singani (το πνεύμα της Βολιβίας). Επίσης, όπως είπε, «Μια μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι 10 οικογένειες εξέρχονται από τη φτώχεια για κάθε 25 στρέμματα αμπέλου που φυτεύτηκαν για κρασί και singani στη Βολιβία». Για να τονίσει πώς το κρασί υπερβαίνει την παραγωγή και σε άλλες βιομηχανίες, «η Chufly συνεργάζεται τακτικά με μια οικογένεια Βολιβιανών τεχνιτών, τους Huallpas, για να ράβει προσαρμοσμένες τσάντες δώρων κρασιού χρησιμοποιώντας παραδοσιακά, ζωντανά υφάσματα των Άνδεων».
Η Βολιβία έχει υποφέρει πολύ κατά τη διάρκεια της πανδημίας,που έχει επηρεάσει άσχημα μια ήδη φτωχή χώρα που γνώρισε πολιτική αναταραχή στα τέλη του 2019. Τα κρασιά της χώρας δεν εκτιμώνται προς το παρόν από την εγχώρια αγορά, γεγονός που καθιστά τις πωλήσεις δύσκολες και τις εξαγωγές αναγκαίες. Όπως και αλλού στον κόσμο, τα εστιατόρια έχουν πληγεί πολύ και οι εξαγωγές σε αγορές όπως οι ΗΠΑ είναι σημαντικές για να επιβιώσει η μικρή βιομηχανία κρασιού της χώρας.
Ο Escobar δίνει το παράδειγμα μιας ομάδας πατέρα-κόρης από αμπελουργούς που πουλάνε τα φρούτα τους στον Aranjuez, ένας παραγωγός που φέρνει ο Chufly στις ΗΠΑ. «Ο Aranjuez ποντάρει πως θα αυξήσει την ζήτηση στις υπερπόντιες αγορές για τα αξιοσημείωτα κρασιά του, οπότε εργαζόμαστε σκληρά για τη δημιουργία αυτής της αγοράς. Η ιστορία του Javiel και της Esmeralda δίνει ιδιαίτερη εμπνευσμένη αφού ο πατέρας εργάστηκε σκληρά όλη τη ζωή του και μεγάλωσε τη γη του από μερικά στρέμματα σε περισσότερα από δώδεκα. Αυτή η επιτυχία παρείχε σταφύλια υψηλής ποιότητας σε ένα οινοποιείο που αύξησε τις εξαγωγές του και έτσι η κόρη του Esmeralda μπόρεσε να πάει στη σχολή νοσηλευτικής. Τώρα και εκείνη ελπίζει να καταφέρει να έχει ένα καλό εισόδημα από την επαγγελματική της καριέρα, αλλά συνεχίζει να βοηθάει στο οινοποιείο του πατέρα της.»
Ο Escobar αναφέρεται επίσης και στην Maria Eldy από το οινοποιείο 1750, , η οποία είναι «εκπαιδευμένος χημικός ιθαγενών κληρονομιών και έμαθε πώς να φτιάχνει κρασί. Χρόνο με το χρόνο η αυτοπεποίθηση της ανεβαίνει όπως και η ποιότητα. Και τώρα αυτή η απίστευτη γυναίκα από ταπεινά ξεκινήματα κάνει κρασιά που εμφανίζονται σε εστιατόρια με αστέρι Michelin. Τώρα είναι επικεφαλής του οινοποιείου και συνεχίζει να μεγαλώνει την ομάδα γυναικών της ».
Ένα άλλο μέρος της ανάπτυξης είναι ο τουρισμός σε μια οικονομία που πλήττεται φυσικά από την πανδημία, αλλά αυτή που αυξανόταν και την οποία ο Escobar αναμένει να ανακάμψει έντονα μόλις η χώρα ανοίξει ξανά. Λέει ότι όλα τα οινοποιεία με τα οποία συνεργάζεται η εταιρεία του έχουν επεκτείνει τις τουριστικές τους δραστηριότητες, με έμφαση στα εστιατόρια και την παραδοσιακή μουσική, χορό και κοστούμια. Εάν το κρασί φέρνει τουρίστες στη Βολιβία, τότε το αποτέλεσμα για την οικονομία της χώρας είναι σαφές.
Ο Εσκομπάρ προχωρά τώρα το πρόγραμμά του παραπέρα, αφού μόλις άρχισε να εισάγει κρασί από το Μεξικό, όπου ζει τώρα, και το Λίβανο. Η σύζυγός του είναι Αμερικανίδα από τη Συρία και παρακινείται από την ευκαιρία να υποστηρίξει το ενάμισι εκατομμύριο Σύριους πρόσφυγες που ζουν στο Λίβανο μέσω μιας ιδέας παρόμοιας με αυτήν που τον ενέπνευσε να εισάγει Βολιβιανό κρασί. «Τώρα», λέει, «με τις σημαντικές οικονομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο Λίβανος, αναγνωρίζουμε ότι η βιομηχανία κρασιού θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση του οικονομικού της μέλλοντος». Όπως όλοι οι λάτρεις του κρασιού γνωρίζουν, σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα ποτά, το κρασί είναι ξεχωριστό και εμπνέει την αίσθηση του τόπου. « Δεν είναι μόνο ότι το κρασί αντικατοπτρίζει τη γη, ούτε ακόμα και οι άνθρωποι που το φτιάχνουν, αλλά ότι μπορεί να προσφέρει οικονομική ενδυνάμωση των κοινοτήτων με μακροχρόνια οφέλη. Και, παρά την πανδημία και τις καταστροφικές συνέπειές της στα εστιατόρια, η Chufly Imports μόλις απέσπασε δύο κοντέινερ βολιβιανού κρασιού στις ΗΠΑ, τη μεγαλύτερη αποστολή τους μέχρι τώρα.
Πηγή: www.jancisrobinson.com
