Του Γιώργου Λαμπίρη
Ο Μεθυμναίος που παράγεται σε ένα ιδιαίτερο αμπελοτόπι της Λέσβου και προέρχεται από την ερυθρή τοπική ποικιλία ΠΓΕ Λέσβος χυδηριώτικο. Στη διάρκεια των ετών αμπελώνας Λάμπρου με έδρα τα Χύδηρα της Λέσβου μεταλλάχθηκε ή για την ακρίβεια απέκτησε συγκεκριμένη κατεύθυνση και φιλοσοφία. Κυριότερο συστατικό της φιλοσοφίας που πρεσβεύουν τα τρία κρασιά – ερυθρό, black de noir, orange – που παράγει ο οινοποιός Γιάννης Λάμπρου, είναι όπως λέει ο ίδιος «η καθαρότητα της μορφής». Μακριά την τάση που καθιερώνει στην αγορά αφιλτράριστα κρασιά, o ίδιος επιλέγει τα φιλτραρισμένα, «καθαρά» κρασιά. «Πεποίθησή μου είναι ότι θα πρέπει κάποιος να έχει μία συγκεκριμένη στόχευση και όχι να παρασύρεται από τα δεδομένα ή τις απόψεις μίας εποχής. Στόχευσή μου είναι η καθαρότητα της μορφής, γι’ αυτό και δεν αφήνω τα κρασιά μου αφιλτράριστα».
Η ονομασία «Μεθυμναίος» ήταν το προσωνύμιο του θεού Διονύσου, αποτελώντας σύνθεση των λέξεων μέθυ (κρασί) και υμέναιος (γάμος). Το όνομα των κρασιών έρχεται να συνταχθεί με τη φιλοσοφία, την προέλευση και το περιεχόμενο του Μεθυμναίου Οίνου.
Εξηγώντας τους λόγους που επιλέγει να φιλτράρει τα κρασιά του, αναφέρει χαρακτηριστικά πως όταν κανείς περικλείει σε ένα μπουκάλι όλα τα χαρακτηριστικά, χάνει το νόημα. «Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πριν από μερικά χρόνια είχα βρεθεί στο Λονδίνο για να κάνω παρουσίαση των κρασιών μου. Επισκεπτόμενος ένα wine bar η sommelier μου πρότεινε να δοκιμάσω ένα “αμερικάνικο”, αφιλτράριστο. Μόλις άνοιξε το μπουκάλι αναδύθηκαν εντυπωσιακά αρώματα, ενώ η γεύση ήταν επίσης γεμάτη, εκρηκτική. Στη δεύτερη γουλιά οι εντυπώσεις άλλαξαν, η τρίτη γουλιά δεν πινόταν. Όταν βάζει κανείς μέσα στο μπουκάλι τα πάντα, κερδίζει τις εντυπώσεις στο άνοιγμα του μπουκαλιού, όμως στο πέρασμα της ώρας η αρχική αίσθηση σταδιακά χάνεται».
Ένας οινοποιός με διδακτορικό στην ιστορία και θεωρία του κινηματογράφου
Ο Γιάννης Λάμπρου έχοντας πλήρως διαφοροποιημένο ακαδημαϊκό υπόβαθρο, έχοντας ολοκληρώσει το διδακτορικό του στην ιστορία και θεωρία του κινηματογράφου, δηλώνει υπέρμαχος της αισθητικής. Kληρονόμησε το οινοποιείο που δημιούργησε ο πατέρας του, το συνέχισε, ενώ αυτό που άλλαξε ο ίδιος ήταν ότι του προσέδωσε συγκεκριμένη κατεύθυνση, μαθαίνοντας σταδιακά τόσο τις συνθήκες και τους κανόνες της αγοράς όσο και το επάγγελμα το οποίο ακολουθεί με συνέπεια. «Όταν φτιάχνω τα κρασιά μου με απασχολούν πολλά και ετερόκλητα πράγματα. Το δυσκολότερο για εμένα πέρα από τις οινοποιητικές τεχνικές, τα βαρέλια, τα κρασιά που έχω δοκιμάσει, είναι να κρατήσω ορισμένα στοιχεία που θα τα συνδυάσω μεταξύ τους. Κι αυτή είναι η φιλοσοφία μου και στις τρεις ετικέτες που παράγω: στο κόκκινο, το λευκό, στο πορτοκαλί».
Δύο ακόμα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Μεθυμναίο εκτός του ότι και οι τρεις ετικέτες παράγονται από την κοινή ποικιλία, το χυδηριώτικο, είναι το γεγονός ότι οι αμπελώνες βρίσκονται στη δυτική Λέσβο, το έδαφος της οποίας παρουσιάζει ηφαιστιογενή χαρακτηριστικά. «Οι αμπελώνες βρίσκονται στον κρατήρα του ηφαιστείου που δημιούργησε το απολιθωμένο δάσος», λέει ο Γιάννης Λάμπρου. Επιπλέον, το κρασί προέρχεται από βιολογικά αμπέλια.
Πορτοκαλής οίνος: Ένα κρασί που γεννήθηκε από σύμπτωση
Aναφορικά με τον πορτοκαλή Μεθυμναίο που παράγει ο αμπελώνας Λάμπρου, ο οινοποιός κάνει λόγο για ένα κρασί που δημιουργήθηκε από σύμπτωση. «Το 2010 είχαμε ξεχάσει μία παρτίδα μούστου χωρίς τα στέμφυλα σε μία μικρή δεξαμενή χωρητικότητας ενός τόνου. Η συγκεκριμένη ποσότητα προοριζόταν για λευκό κρασί (blanc de noir),. Το περιεχόμενο άρχισε να ζυμώνεται από μόνο του. Δύο ή τρεις μέρες αργότερα αναρωτήθηκα τι είχε συμβεί με το περιεχόμενο της συγκεκριμένης δεξαμενής. Αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι ήδη είχε ξεκινήσει η ζύμωση. Άφησα τη ζύμωση να ολοκληρωθεί και δοκίμασα το κρασί. Το περιεχόμενο ήταν καλό. Τότε ο Γιάννης Φλεριανός ο οινολόγος μου, με ενημέρωσε ότι είχε αρχίσει να αναπτύσσεται η τάση για τα πορτοκαλί κρασιά. Και αποφάσισα να το ονομάσουμε πορτοκαλί, διαθέτοντάς το στην αγορά».
Το οινοποιείο έχει κυρίως εξαγωγική παρουσία, σε αγορές μεταξύ των οποίων αυτές της Ρωσίας ή της Ιαπωνίας. Ιδίως στην πρώτη περίπτωση ο κύριος Λάμπρου κάνει λόγο για μία αγορά στην οποία το καταναλωτικό κοινό διαθέτει οικονομική επιφάνεια και υφίστανται σημαντικές προοπτικές ανάπτυξης. «Ωστόσο η Ρωσία είναι μία χώρα, στην οποία τα πράγματα κινούνται με αργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με την Ιαπωνία όπου οι ρυθμοί είναι ταχύτεροι».
Οι πρώτες φυτεύσεις στον αμπελώνα Λάμπρου έγιναν το 1985 από τον πατέρα του Γιάννη Λάμπρου, Δημήτρη, – φιλόλογο και εκδότη στη Λέσβο – και τη μητέρα του, η οποία είναι γιατρός. «Ο πατέρας μου μελετούσε συστηματικά την αρχαία Ελλάδα και επειδή είχε διαβάσει ότι η Λέσβος παρήγε το ακριβότερο κρασί της αρχαιότητας, είχε ως ιδανικό να αναδείξει τον αρχαίο λέσβιο οίνο». Από το 1985 έως και το 1996 η οινοποίηση γινόταν στο κατώι του νησιού και οι ντόπιοι συνέρρεαν να αγοράσουν χύμα κρασί. Το 1997 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του οινοποιείου και το πρώτο μπουκάλι βγήκε στην αγορά το 1999.
Όπως υποστηρίζει ο Γιάννης Λάμπρου, το σημαντικότερο για τον ίδιο είναι το concept, όχι προς την κατεύθυνση να αναδείξει κανείς τον αρχαίο λέσβιο οίνο, αλλά σε πρακτικό επίπεδο, φέρνοντας στην επιφάνεια αυτό που υπάρχει μέσα στη φιάλη, κάτι που σχετίζεται με την «καθαρή μορφή» και το φιλτράρισμα που ο ίδιος επιλέγει να εφαρμόζει κατά την παραγωγική διαδικασία. «Στόχευσή μου είναι μεταξύ άλλων να αναδείξω τη φύση της Λέσβου και την ποικιλία χυδηριώτικο, η οποία είναι αρκετά ντελικάτη και απορροφά ιδανικά τα στοιχεία του εδάφους της περιοχής».
Ο αμπελώνας Λάμπρου σε αριθμούς
Σύνολο παραγωγής: 15.000-20.000 φιάλες ετησίως
50% πορτοκαλής οίνος
30% ερυθρός
20% blanc de noir
77% των πωλήσεων σε εξαγωγές
50-50 ιδιοπαραγωγή – προμήθεια από συνεργαζόμενους
