Η απάντηση είναι πως φυσικά και έχει… Αλλά το κρασί όπως όλα, από τα αυτοκίνητα μέχρι τα μέσα επικοινωνίας θα υποστεί μεγάλες ανακατατάξεις.
Για να παραμείνει το κρασί (σε συνδυασμό με εξαιρετικό φαγητό) στο κέντρο μιας πολύπλευρης γευστικής εμπειρίας για τις μελλοντικές γενιές, θα πρέπει να ταρακουνηθεί. Και ο κόσμος του κρασιού είναι πλέον ώριμος για κάτι τέτοιο.
Εδώ και μερικά χρόνια, ακούμε για το δικέφαλο θηρίο της παγκόσμιας κρίσης του κρασιού: μείωση της κατανάλωσης και μείωση της παραγωγής.
Η κατανάλωση παγκοσμίως έχει μειωθεί κατά περίπου 10% σε σχέση με τις μέρες που ήταν τόσο μεθυστικές πριν από τη Μεγάλη Ύφεση του 2008, σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Αμπέλου και Οίνου (OIV) από το 2023. Στον Παλαιό Κόσμο, η μία γενιά μετά την άλλη πίνει λιγότερο από τους προγόνους της. Τα τελευταία χρόνια, η πτώση έχει τροφοδοτηθεί από τον πληθωρισμό, την έκρηξη των κοκτέιλ και την εξάπλωση της νεο-απαγόρευσης.
Εν τω μεταξύ, οι ασταθείς κλιματικές συνθήκες δυσχεραίνουν τη ζωή των αμπελουργών. Οι ανοιξιάτικοι παγετοί, οι άκαιρες καταρρακτώδεις βροχές, οι ξηρασίες, οι καύσωνες ρεκόρ και ο πολλαπλασιασμός των φυτικών ασθενειών πλήττουν τους αμπελώνες.
Τι πρέπει λοιπόν να αλλάξει;
Η χρυσή εποχή του κρασιού που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990 με την επανάσταση της αυξημένης εστίασης στην ποιότητα και, τελικά, στην ποικιλομορφία και το terroir δεν έχει τελειώσει ακόμα. Αυτό που λείπει είναι η προσιτή τιμή και κάποιος φρέσκος ενθουσιασμός.
Δυστυχώς, οι τιμές των πολυπόθητων κρασιών έχουν εκτοξευθεί στα ύψη μαζί με άλλα προϊόντα πολυτελείας, καθιστώντας πολλά σπουδαία κρασιά από τη Βουργουνδία μέχρι το Μπορντό και τη Νάπα απρόσιτα για τους θνητούς οινόφιλους.
Αλλά αυτό δεν σταματά στην κορυφή. Οι υψηλές τιμές έχουν πλήξει και τα πιο μετριοπαθή κρασιά που σερβίρονται σε wine bars και εστιατόρια.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό, ότι τα εστιατόρια πρέπει να κάνουν μισθοδοσία και να πληρώνουν συχνά τρελά ενοίκια. Αλλά οι υψηλές τιμές των ποτηριών είναι ο δολοφόνος του πειραματισμού. Και ο πειραματισμός είναι το κλειδί για την ανακάλυψη των αποχρώσεων του κρασιού. Πώς αλλιώς θα κάνεις τις νέες γενιές να αγαπήσουν την πικάντικη γεύση του Cabernet Franc, τη δύναμη που συναντά την αρχοντιά του Pinot Noir και του Nebbiolo, τη φινέτσα που συναντά τη σκουριά του Sangiovese, το γεωλογικό βάθος του παλαιωμένου Riesling ή του Fiano, ή την ανάλαφρη χαρά του Frappato ή του Grignolino, καθώς και τις απολαύσεις άλλων αναγεννημένων ποικιλιών από εκατοντάδες terroirs;
Τι θα συνίσταται λοιπόν να γίνει;
Είναι άσκοπη η αναφορά στην ανοησία του τριτοβάθμιου συστήματος διανομής της Αμερικής, το οποίο δημιουργεί περιττά κόστη. Καθώς επίσης και στους πιθανούς δασμούς που θα σκοτώσουν την αγορά στις μεγαλύτερες οινοπαραγωγικές χώρες του κόσμου, οι οποίες τυχαίνει να βρίσκονται στην Ευρώπη.
Αντιθέτως, υπάρχει μια πρόταση για το κρασί που θα κερδίσει τους πάντες. Κάθε χρόνο, οι ευρωπαϊκές κοινοπραξίες ξοδεύουν εκατομμύρια σε επιδοτήσεις προώθησης της γεωργίας που πηγαίνουν για να ξεγελάσουν τα φανταχτερά νέα οινοποιεία, να πληρώσουν για κρασί και να φιλοξενήσουν ταξίδια. Οπότε, γιατί να μην ξοδευτούν περισσότερα από αυτά τα κονδύλια, προκειμένου να δοθεί καλό κρασί στα χέρια των νέων καταναλωτών σε λογικές τιμές στις μεγάλες αστικές περιοχές;
Με άλλα λόγια, χρειάζονται επιδοτήσεις σε προγράμματα κρασιού και εκδηλώσεις εστιατορίων, που μειώνουν σημαντικά τις τιμές των ποτηριών.
Ο κόσμος χρειάζεται τουλάχιστον μία εβδομάδα ιταλικού κρασιού, μία εβδομάδα γαλλικού κρασιού, μία εβδομάδα ισπανικού κρασιού, μία εβδομάδα κρασιού Sonoma, μία εβδομάδα κρασιού Τοσκάνης, μία εβδομάδα κρασιού από τον Ροδανό, μία εβδομάδα σαμπάνιας, Crémant ή οτιδήποτε άλλο.
Η συχνή διοργάνωση τέτοιων εκδηλώσεων θα ενίσχυε την οικονομική προσιτότητα, τον πειραματισμό και τη ζωντάνια της γαστρονομικής σκηνής και θα ωφελούσε όλους.
Τι άλλο πρέπει να γίνει;
Ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι ο κλάδος θα πρέπει να βρει τρόπους να ενθαρρύνει τους νέους οινοποιούς. Η εκτίναξη των τιμών των αμπελώνων και άλλα εμπόδια αποκλείουν τα πιθανά νέα ταλέντα και τους πιθανούς νέους οπαδούς τους.
Ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα παραγωγής έχει να κάνει με την περίεργη σχέση των οινόφιλων με τη γεωργία και την τεχνολογία.
Αλλά είναι γεγονός ότι πολλοί από τους κλώνους ποικιλιών αμπέλου που φυτεύονται ευρέως σήμερα επιλέχθηκαν πριν από δεκαετίες (για εμβολιασμό σε αμερικανικά υποκείμενα) και δεν έχουν εξελιχθεί μαζί με τις ασθένειες, τα παράσιτα και το μεταβαλλόμενο κλίμα. Ως αποτέλεσμα, οι παραγωγοί (συμπεριλαμβανομένων των βιολογικών και βιοδυναμικών) τρέχουν συχνά να προλάβουν τις επιδημίες ωιδίου βάζοντας μπροστά τα πετρελαιοκίνητα τρακτέρ για να επεξεργάζονται συχνά τα αμπέλια τους με θειικό χαλκό, ο οποίος μπορεί να συσσωρευτεί σε συγκεντρώσεις που είναι τοξικές για τους οργανισμούς του εδάφους, να βλάψουν την υγεία των φυτών και να μειώσουν τη γονιμότητα του εδάφους.
Έτσι, το σημερινό σύστημα όχι μόνο ρυπαίνει τη γη, αλλά κοστίζει στους αγρότες σε καύσιμα, φυτοφάρμακα και εργατικό δυναμικό.
Είναι καιρός για τον κόσμο του κρασιού να επανεξετάσει το απόθεμα των αμπελιών του. Πρέπει να επιστρέψει στο σχεδιαστήριο, προκειμένου να επιλέξει βιοτύπους, κλώνους και ποικιλίες καλύτερα προσαρμοσμένες στις τρέχουσες και προβλεπόμενες μελλοντικές συνθήκες. Αλλά θα πρέπει επίσης να ανοιχτεί στην επιστήμη με τη μορφή νέων ανθεκτικών υβριδικών ποικιλιών σταφυλιών και γονιδιακής επεξεργασίας για την ενίσχυση της άμυνας των υφιστάμενων ποικιλιών χωρίς να επηρεάζεται ο χαρακτήρας του καρπού τους.
Ο πειραματισμός έχει αρχίσει στην Ευρώπη. Χρειάζονται περισσότερες επενδύσεις, αλλά το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι οι άνθρωποι και η έλλειψη φαντασίας τους.
Συνοψίζοντας, οι αμπελώνες εξελίσσονται εδώ και αιώνες. Δεν είναι βιώσιμο να παγώσουν οι σημερινές πρακτικές, είτε πρόκειται για σύγχρονη επιλογή αμπέλου, είτε για μονοκαλλιέργεια. Καθώς η αμπελουργία συνεχίζει να ωριμάζει…
ΠΗΓΗ: winespectator.com
