Συνέντευξη στον Πέτρο Γκόγκο
Τι δουλειά έχει ένας µαιευτήρας γυναικολόγος στα µονοπάτια της οινοποίησης; Η σχέση του Σπύρου Βλάχου µε το κρασί ξεκινάει στα φοιτητικά του χρόνια, όταν µε την παρέα του άνοιγε µπουκάλια που έφτανε να πληρώσει ο κουµπαράς του φοιτητή. Ο ίδιος ωστόσο δεν σταµάτησε ποτέ να επενδύει στο κρασί. Περισσότερες και πιο ακριβές φιάλες ήρθαν µε τα χρόνια, που τον έκαναν να εντοπίσει βαθύτερα νοήµατα υπό την καθοδήγηση µαθηµάτων οινογνωσίας. Είναι άλλωστε δουλειά του γιατρού να εµβαθύνει, όπως λέει ο ίδιος. Μετά τα µαθήµατα, η ζωή τού κλήρωσε 10 στρέµµατα Αγιωργίτικο στην Αρχαία Νεµέα ως κληρονοµιά. Εκεί ξεκινά ένα ταξίδι µε πρώτο σταθµό το 2021, οπότε και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το έργο του στο αµπέλι.
Η ονοµασία Mystic, πώς προέκυψε;
Ήταν αποτέλεσµα συζήτησης µεταξύ πολλών ανθρώπων για έναν περίπου µήνα. Ήµασταν µεταξύ πολλών ονοµάτων, θέλαµε όµως και το ύφος του κρασιού, είναι ένα ροζέ κρασί µε ένα ανοικτό σοµόν χρώµα, όπως είναι τα κρασιά της Προβηγκίας. Θέλαµε και η ετικέτα µας να παραπέµπει στο γυναικείο φύλο, να παραπέµπει στη θάλασσα, στον ήλιο, να είναι ένα κρασί ας πούµε ανάλαφρο. Σχετικά µε το όνοµα, διαλέξαµε ένα όνοµα το οποίο είναι αναγνωρίσιµο και από το ελληνικό κοινό, αλλά και από το ξενόγλωσσο κοινό. ∆ηλαδή και στον Άγγλο καταναλωτή το Mystic λέει κάποια πράγµατα –µυστικό, µυστικοπάθεια και ούτω καθεξής– αλλά και για το γαλλόφωνο υπάρχει η λέξη mystique –όχι, όµως, γραµµένη έτσι- και βεβαίως για το ελληνικό κοινό. ∆ιαλέξαµε, λοιπόν, ένα όνοµα το οποίο λέει κάποια πράγµατα σε όλο το κοινό που θα το καταναλώσει.
Έχει να κάνει και µε την ιδιότητά σας ως γυναικολόγος η απεύθυνση αυτή;
Όχι τόσο. Σκεφθήκαµε ότι αυτό το κρασί του τύπου Προβηγκίας ουσιαστικά είναι ένα πολύ δελεαστικό προϊόν για τον γυναικείο πληθυσµό και για τον αντρικό. ∆εν λέω ότι είναι ένα κρασί lifestyle, αλλά γενικώς είναι ένα κρασί που το λατρεύουν οι γυναίκες, γι’ αυτό θέλαµε να δώσουµε τέτοια χαρακτηριστικά στην απεικόνιση της ετικέτας και τα χρώµατα που χρησιµοποιήσαµε.
Υπάρχει χρόνος και για τα δύο;
Ο χρόνος µου είναι πολύ περιορισµένος, είµαι µαιευτήρας γυναικολόγος και αυτό είναι ένα πολύ απαιτητικό επάγγελµα. Πράγµατι, δεν είναι και λίγες οι φορές που τρέχω από το χειρουργείο να πάω στο αµπέλι για διάφορες δουλειές που προκύπτουν και το αντίστροφο, να βρίσκοµαι στη Νεµέα και να συµβαίνει κάτι και να τρέχω να κάνω τοκετό στην Αθήνα. Όµως γενικώς αυτή η επαφή µε τη Νεµέα, η γνωριµία µου µε το Αγιωργίτικο, η γνωριµία µου µε την περιοχή, µε έχει αναζωογονήσει. Αυτό είναι µία πραγµατικότητα και πέραν τούτου θα έλεγα ότι έτσι κι αλλιώς υπάρχει µία συσχέτιση µεταξύ της µαιευτικής µε την οποία ασχολούµαι και µε τη γέννηση ενός κρασιού, είναι και τα δύο πολύ δηµιουργικά φαινόµενα. Όπως ας πούµε παρακολουθεί κάποιος ένα έµβρυο που για οκτώ-εννέα µήνες είναι ουσιαστικά µία σκιά, το παρακολουθούµε στον υπέρηχο και έρχεται η ώρα να γεννηθεί, να βγει ένας άνθρωπος που να έχει σάρκα και οστά, έτσι δηµιουργική θα έλεγα ότι είναι και η γέννηση ενός κρασιού. Από εκεί που ασχολείται κανείς µε το αµπέλι, µε το πώς θα το περιποιηθεί, πότε θα ραντίσει, πότε θα το κλαδέψει, πότε θα γίνει ο τρύγος, µέχρι να φθάσει στο ποτήρι να βγει ένα κρασί, ακολουθεί ένα µεγάλο χρονικό διάστηµα. Κανείς δεν είναι σίγουρος ότι το τελικό αποτέλεσµα θα είναι αυτό που έχει στο µυαλό του, άρα γεννιέται κάτι καινούριο. Θα έλεγα ότι αυτό δείχνει µία συνάφεια ανάµεσα στις δύο ιδιότητες τις οποίες αυτή τη στιγµή έχω.
Θα θέλατε να σταµατήσετε νωρίτερα και να εµβαθύνετε στη ζωή του οινοποιού;
Μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά που κάνω, δεν έχω σκοπό να τη σταµατήσω και νοµίζω ότι θα µπορέσω παράλληλα να λειτουργήσω και στα δύο. Επίσης εγώ δεν είµαι οινοποιός, δεν θα γίνω ποτέ οινοποιός. Πρακτικά αυτή τη στιγµή είµαι ένας πολύ µικρός παραγωγός που κάνει τα πρώτα του βήµατα και το πλάνο µας δεν είναι ούτε να βγάλουµε δεκάδες ετικέτες κρασιών ούτε πολλές χιλιάδες φιαλών. Εµείς θέλουµε να βγάλουµε δύο, το πολύ τρεις ετικέτες, που να έχουν σαν βάση τη Νεµέα και το Αγιωργίτικο, και αυτό να είναι τρεις ετικέτες που να είναι κρασιά πολύ καλής ποιότητας.
Το πλάνο από εδώ και πέρα;
Εµάς το πλάνο µας είναι να πηγαίνουµε µε µικρά ταπεινά βήµατα προς κάπου. ∆εν έχουµε την παράδοση που έχουν άλλα οινοποιεία, είµαστε πολύ πρόσφατα στο χώρο. Εάν τώρα καταφέρουµε την επόµενη πενταετία να έχουµε και ένα µικρό boutique οινοποιείο στην αρχαία Νεµέα, αυτό θα ήταν το όνειρό µας.
∆εν είναι και τόσο hobby τελικά…
Αυτό ήρθε στην πορεία. Όλο αυτό το ταξίδι έχει κρατήσει δέκα χρόνια και επειδή ό,τι κάνω το κάνω µε αγάπη και µεράκι και θέλω να το κάνω όσο πιο καλό γίνεται, και βεβαίως επειδή η παραγωγή είναι αρκετό κρασί, δεν είναι δηλαδή 100-200 µπουκάλια να τα κάνουµε δώρο, είναι αρκετά µεγάλη ποσότητα.
Αξίζει η επένδυση σε ένα οινοποιείο;
Το πρόβληµα είναι η συνεργασία. Εάν υπάρχει αρµονική συνεργασία µεταξύ των ανθρώπων, µπορεί πράγµατι να οινοποιείς µέσα σε έναν άλλο χώρο, να µην χρειαστούν οι µεγάλες επενδύσεις και να οινοποιείς µε υψηλές προδιαγραφές, αρκεί να υπάρχει η κατάλληλη συνεργασία. Αυτό νοµίζω ότι είναι το δύσκολο πράγµα, επειδή σίγουρα µεταξύ δύο οινοπαραγωγών ή και τριών οινοπαραγωγών, που θα µπορούσαν να συστεγάζονται σε ένα χώρο και να γίνονται όλα αρµονικά, παρόλα αυτά επειδή υπάρχει ένα περιβάλλον ανταγωνιστικό, νοµίζω ότι αυτό µερικές φορές δεν γίνεται να υλοποιηθεί και δεν ξέρω εάν έχει υλοποιηθεί και ποτέ στην Ελλάδα κάτι τέτοιο.
Υπάρχει κάτι που να λείπει από το ελληνικό κρασί;
Εφόσον το συζητάµε, αν και εγώ έτσι κι αλλιώς είµαι πάρα πολύ νέος σε αυτή την ιστορία για να πω τι λείπει και είναι κάπως αλαζονικό να πάρω θέση για το τι γίνεται στο ελληνικό κρασί, Αυτό είναι ένα θέµα που είναι καλό να το απαντήσει κάποιος που βγάζει 50-60 χρόνια µε παράδοση, µε προσπάθεια, µε κόπο και ούτω καθεξής. Παρόλα αυτά, νοµίζω ότι έτσι κι αλλιώς το ελληνικό κρασί έχει κάνει τα τελευταία χρόνια άλµατα. Οι αµπελοκαλλιεργητές έχουν αλλάξει τον τρόπο που καλλιεργούν και πηγαίνουν σε πιο µικρές στρεµµατικές αποδόσεις. διαχειρίζονται διαφορετικά το χωράφι τους. Πολύ σηµαντικό ρόλο νοµίζω ότι έπαιξαν άνθρωποι που πήγαν και σπούδασαν είτε πρωτογενώς στη Γαλλία ή αλλού ή έκαναν µεταπτυχιακά στο εξωτερικό και εποµένως επιστρέφοντας από το εξωτερικό όλοι αυτοί, έφεραν συσσωρευµένη γνώση, την εφάρµοσαν στα κρασιά τους, άλλαξε το στυλ και άρχισαν πια τα κρασιά αυτά να γίνονται πάρα πολύ ανταγωνιστικά. Πραγµατικά νοµίζω ότι το πρόβληµα του ελληνικού κρασιού αυτή τη στιγµή, εάν µπορώ να το προσεγγίσω, είναι ότι του λείπει η εξωστρέφεια. Του λείπει να είναι αναγνωρίσιµο στο εξωτερικό, να µπει σε µεγάλα εστιατόρια και να υπάρχει στις λίστες κρασιών µεγάλων εστιατορίων, κάτι το οποίο σιγά-σιγά κι αυτό αλλάζει.
Να πω µία ιστορία, που πραγµατικά ήταν συγκινητική. Βρέθηκα πριν πέντε-έξι χρόνια στο Τόκιο µαζί µε κάποιους συναδέλφους για ένα ιατρικό συνέδριο. Πήγαµε σε ένα εστιατόριο στα περίχωρα του Τόκιο να φάµε ιαπωνική κουζίνα. Μας έφερε λίστα κρασιών και εκεί, λοιπόν, βρήκα ένα Ασύρτικο από τη Σαντορίνη. Το τράβηξα φωτογραφία, το έστειλα στον παραγωγό που ήταν και φίλος µου και ήταν εντυπωσιακό ότι στο Τόκιο κάποιος έχει προµηθευτεί Ασύρτικο, για να το σερβίρει σε µία ιαπωνική κουζίνα.
Αν υπήρχε η δυνατότητα επιλογής, τι θα παίρνατε µαζί σας σε έναν ακραίο προορισµό; Ας πούµε στο διάστηµα.
Για να είµαι ειλικρινής, εάν πήγαινα στο διάστηµα θα έπαιρνα ευχαρίστως, µήπως και εκεί γνωρίσω και κανέναν εξωγήινο, µία φιάλη από αγαπηµένες µου ποικιλίες για να το δοκιµάσουν κι εκείνοι. Θα έπαιρνα σίγουρα ένα Ασύρτικο από τη Σαντορίνη, θα έπαιρνα σίγουρα ένα Αγιωργίτικο από τη Νεµέα, θα έπαιρνα ένα Ξινόµαυρο από τη Νάουσα, θα έπαιρνα έναν επιδόρπιο γλυκό οίνο από τη Σάµο και αφού έχω και άλλη µία, πέµπτη φιάλη, θα έπαιρνα και ένα Mystic για να δω πώς αντέχει στις συνθήκες του διαστήµατος και πόσο αντέχει στο χρόνο.
Φωτογραφίες: Γεωργία Καραμαλή
