Συχνά όταν ένας οινόφιλος ακούει για Ιταλικό κρασί, έχει την τάση να συνδέει το κρασί, την ποικιλία και τη μέθοδο οινοποίησης με τον τόπο από τον οποίο προέρχεται. Πολλές φορές, ακούγοντας Ιταλικό κρασί έρχεται στο μυαλό ένα γεμάτο, τανικό, κόκκινο κρασί με παλαίωση σε δρυ και αρώματα δέρματος. Παρόλα αυτά, δεν είναι πάντα τα πράγματα έτσι, καθώς μέρος της Ιταλίας είναι και το νησί της Σικελίας, όπου τα κρασιά που παράγει έχουν μεγαλύτερη «ελευθερία».
Η αλήθεια είναι πως η παράδοση οινοποίησης στη Σικελία έχει μια μακρά ιστορία 4.000 ετών, όταν ακόμα έφταναν στο νησί αργοπορημένα οι Ελληνικές μέθοδοι οινοποίησης, Μέχρι τη δεκαετία του 1900, η μαζική παραγωγή επιτραπέζιων κρασιών είχε καταλάβει τη σκηνή του κρασιού της Σικελίας καθώς οι αγρότες άρχισαν να φυτεύουν περισσότερες διεθνείς ποικιλίες σταφυλιών για να καλύψουν τις παγκόσμιες ανάγκες.
Συγκεκριμένα, το κρασί Marsala (ενισχυμένος οίνος από τη δυτική Σικελία) έγινε μια από τις πιο δημοφιλείς εξαγωγές του νησιού, αλλά καθώς η ζήτηση για ενισχυμένα κρασιά μειώθηκε απότομα, πολλοί αμπελώνες στη δυτική πλευρά του νησιού χρειάστηκαν να αλλάξουν τις μεθόδους τους. Την τελευταία δεκαετία, οι ντόπιοι αγρότες άρχισαν να στρέφουν την προσοχή τους ξανά σε εκείνες τις γηγενείς ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν πριν από αιώνες για να αναπτύξουν μείγματα μοναδικά για στον κόσμο του κρασιού. «Πολλοί από αυτούς τους παραγωγούς μεταπήδησαν στην παραγωγή ξηρού λευκού κρασιού από τις ίδιες γηγενείς ποικιλίες λευκών σταφυλιών που χρησιμοποιούνται για τη Marsala.
Η ποικιλόμορφη τοπογραφία του νησιού συμβάλλει στο απροσδόκητο, αλλά καλά στρογγυλεμένο προφίλ της περιοχής. Δεδομένου ότι η Σικελία είναι ένα νησί της Μεσογείου, πολλοί θα περίμεναν ότι θα είχε εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες. Ωστόσο, λόγω της ανύψωσής του, ορισμένα μέρη του νησιού όπως η Αίτνα έχουν περισσότερο αλπικό περιβάλλον με πολύ άμεσο ηλιακό φως και βροχοπτώσεις.
Σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Σικελίας, η Αίτνα έχει συγκεντρώσει μεγάλη προσοχή όλα αυτά τα χρόνια για το μοναδικό terroir και τις μεθόδους παραγωγής της. Τα αμπέλια στην πραγματικότητα αναπτύσσονται στις πλαγιές ενός ενεργού ηφαιστείου και το έδαφος εμπλουτίζεται με ηφαιστειακή λάβα, δίνοντας συχνά στα κρασιά νότες ορυκτών και καπνού με υψηλή οξύτητα.
Τα κόκκινα κρασιά από αυτήν την περιοχή παρασκευάζονται συνήθως από ένα μείγμα σταφυλιών nerello mascalese και nerello cappuccio, τα οποία συνήθως δημιουργούν ένα γεμάτο σώμα με ελαφρώς πικάντικο τόνο. Ωστόσο, το σταφύλι nerello mascalese μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ενός πιο δροσιστικού ποτού που έχει περισσότερα χαρακτηριστικά κόκκινου φρούτου και τριαντάφυλλου με ελαφρύ τόνο τανίνης.
Το terroir της Vittoria, το οποίο βρίσκεται σε χαμηλότερο υψόμετρο με χώμα πλούσιο σε «terra rossa», έχει επίσης αναδειχθεί ως κορυφαίος παράγοντας για την παραγωγή κόκκινου κρασιού. Το Nero d’avola είναι ένα από τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα σταφύλια σε αυτήν την περιοχή για την ικανότητά του να παράγει πιο σκούρα και πιο δυνατά κρασιά με σκούρες αποχρώσεις δαμάσκηνου. Ενώ το άλλο πιο δημοφιλές κόκκινο σταφύλι της Vittoria, το «Frappato», τείνει να ακουμπάει στην πιο λεπτή, αιθέρια πλευρά, με απαλή νότα κερασιού. Πολλά κρασιά με βάση το Frappato πίνονται και σε πιο δροσερά για τους θερμότερους μήνες.
Τα λευκά κρασιά από τη δυτική πλευρά του νησιού δεν πρέπει να παραβλεφθούν, καθώς παρουσιάζουν μια διακριτική και κομψή αλατότητα που κερδίζουν τα γούστα των δοκιμαστών.
Αμέτρητοι οινοποιοί σε όλη τη Σικελία έχουν επίσης στρέψει την προσοχή τους στην παραγωγή ροζέ και orange κρασιών καθώς αυτές οι κατηγορίες αυξάνονται περισσότερο στην αγορά. Με τόση ποικιλία στα είδη των ποικιλιών κρασιού που προέρχονται από το ιταλικό νησί, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο καθένας μπορεί να βρει ένα μπουκάλι που ταιριάζει στις ανάγκες και το γούστο του.
Γενικά, στη Σικελία δίνονται πολλές επιλογές για όλες τις προτιμήσεις των καταναλωτών. Είναι ένα νησί που διαθέτει μια ευρεία γκάμα από στυλ κρασιών που μπορούν να προσαρμοστούν ακόμη και σε υψηλών απαιτήσεων οινόφιλους,
