Φύτεψε τον αμπελώνα, σε ένα μικρό χωριό κοντά στο βόρειο άκρο της Côte d’Or, την καρδιά της Βουργουνδίας, δίπλα στο Chambertin και το Musigny.
Το έργο του απηχήθηκε το 1855 από τον Jules Lavalle, βοτανολόγο και αυθεντία στους αμπελώνες της Βουργουνδίας. Ο Lavalle, αν δεν τοποθετήσει το Clos de la Perrière στο υψηλότερο κλιμάκιο των αμπελώνων του, το κρατά ανάμεσα στους καλύτερους με άλλα αξιόλογα ονόματα όπως οι Bonnes Mares και οι Grands Échézeaux.
Ωστόσο, σήμερα, το έξοχο παρελθόν του Clos de la Perrière έχει ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό και ο ιδιοκτήτης του, Domaine Joliet, είναι ελάχιστα γνωστός. Τα κρασιά του συχνά χάνονται στη σκιά του Gevrey-Chambertin, του διάσημου γείτονα του αμπελώνα στα νότια.
Ο σημερινός ιδιοκτήτης του Clos de la Perrière, Bénigne Joliet, σκοπεύει να αλλάξει αυτή την αντίληψη. Πιστεύει ότι τα κρασιά του Fixin είναι γενικά υποτιμημένα. Είναι περήφανος για το Clos de la Perrière και είναι αποφασισμένος να αποκαταστήσει τουλάχιστον ένα μέτρο του σεβασμού που κέρδισε κάποτε, ακόμα κι αν οι σύγχρονες αντιλήψεις είναι εναντίον του.
Όταν η οικογένεια Joliet απέκτησε τον αμπελώνα το 1853, ήταν ήδη η πηγή μεγάλων σταφυλιών για επτά αιώνες. Κιστερκιανοί μοναχοί αναγνώρισαν για πρώτη φορά την τοποθεσία, σε περίπου 12,5 στρέμματα σε μια βραχώδη πλαγιά με νοτιοανατολικό προσανατολισμό, ως έναν χαρακτηριστικό αμπελώνα στις αρχές του 12ου αιώνα. Έκτισαν έναν πέτρινο τοίχο γύρω του, δημιουργώντας έναν κλειστό αμπελώνα, χρησιμοποιώντας πέτρες από ένα κοντινό λατομείο. Ονομαζόταν Clos de la Perrière.
Για τα επόμενα 500 χρόνια, μέχρι το 1622, οι μοναχοί διαχειρίζονταν τον αμπελώνα και έφτιαχναν κρασί σε ένα κελάρι κάτω από ένα επιβλητικό πέτρινο αρχοντικό, το οποίο άρχισαν να κατασκευάζουν επίσης τον 12ο αιώνα.
Στη συνέχεια πέρασε από αρκετούς ιδιοκτήτες μέχρι που οι Joliets αγόρασαν το ακίνητο, μαζί με το σπίτι, το Manoir de la Perrière, και το ευάερο, θολωτό κελάρι με βαρέλι, με ένα επιβλητικό μεσαιωνικό πατητήρι. Η Bénigne Joliet είναι η έκτη γενιά που διαχειρίζεται το κτήμα.
Σε αντίθεση με τους περισσότερους αμπελώνες της Βουργουνδίας, οι οποίοι χωρίζονται μεταξύ πολλών ιδιοκτητών που εργάζονται δίπλα-δίπλα, το Clos de la Perrière είναι εννιαίο, που ανήκει εξ ολοκλήρου στην οικογένεια Joliet.
Ο κ. Joliet έχει κάνει πολλές βελτιώσεις στα 20 περίπου χρόνια από τότε που ανέλαβε τη διοίκηση από τον πατέρα του, Philippe. Ο αμπελώνας καλλιεργείται πλέον βιολογικά και σκοπεύει να σταματήσει να καλλιεργεί το έδαφος σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει τη βιοποικιλότητα. Καθυστέρησε το κλάδεμα των αμπελιών, το οποίο συνήθιζε να ξεκινά κάθε χρόνο την 1η Φεβρουαρίου, για να καταπολεμήσει τους παγετούς της άνοιξης, οι οποίοι είχαν τρομερό τίμημα στη Βουργουνδία στην εποχή της κλιματικής αλλαγής.
Όταν η κυβέρνηση δημιούργησε το σύστημα επίσημων γαλλικών ονομασιών, ξεκινώντας το 1936, οι αμπελώνες της Βουργουνδίας ταξινομήθηκαν σύμφωνα με μια ιεραρχία που υποδεικνύει τη δυνατότητα ενός αμπελώνα να παράγει κρασιά με διακριτικό χαρακτήρα.
Στη βάση της πυραμίδας υπήρχαν τοπικοί αμπελώνες ικανοί να παράγουν κόκκινα ή λευκά που αντιπροσώπευαν τα γενικά χαρακτηριστικά της Βουργουνδίας, αλλά όχι τις αποχρώσεις πιο συγκεκριμένων τοποθεσιών.
Ένα άλμα πάνω από τα τοπικά κρασιά ήταν οι αμπελώνες του χωριού, εκείνοι που μπορούσαν να εκφράσουν τα χαρακτηριστικά συγκεκριμένων χωριών — Gevrey-Chambertin, Volnay ή Meursault, για παράδειγμα.
Ακολούθησαν τα κορυφαία crus, ιδιαίτερα καλοί αμπελώνες που όχι μόνο εξέφραζαν τα χαρακτηριστικά του χωριού αλλά πρόσθεταν τις δικές τους ξεχωριστές ιδιότητες. Στην κορυφή ήταν τα grand crus, τα ένδοξα λίγα στα οποία ο ιδιαίτερος χαρακτήρας των αμπελώνων ξεπερνούσε όλες τις άλλες κατηγορίες.
Αυτά τα grand crus είναι τα πιο ακριβά. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αμπελώνες που κρίθηκαν τον 19ο αιώνα ως συνομήλικοι του Clos de la Perrière, όπως οι Musigny, Bonnes Mares και Chambertin, έλαβαν το καθεστώς grand cru, αλλά όχι το Clos de la Perrière, το οποίο οι αρχές έκριναν ως κορυφαίο cru.
Αυτές τις μέρες, ένα μπουκάλι Clos de la Perrière πωλείται περίπου 100 $, κάτι που είναι υπερβολή για τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά, στη σχετική αξία της Βουργουνδίας, τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα μπουκάλι Chambertin, το οποίο, από έναν καλό πωλητή, μπορεί να κοστίζει περίπου $700.
Γιατί το Clos de la Perrière δεν συμπεριλήφθηκε ως grand cru;
«Οι πηγές είπαν ότι στα τέλη του 19ου αιώνα είχε παρακμάσει και ότι πολλά παλιά αμπέλια έλειπαν και δεν είχαν ξαναφυτευτεί», είπε ο Charles Curtis, συγγραφέας του εξαιρετικού βιβλίου «The Original Grand Crus of Burgundy», το οποίο μετέφρασε και ερμήνευσε πώς οι οινικές αρχές του 18ου και 19ου αιώνα αξιολόγησαν τους αμπελώνες της Βουργουνδίας πριν από το σύστημα ονομασιών.
«Πιθανώς δεν έγινε μεγάλη αναφύτευση κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ή της Ύφεσης», είπε ο κ. Curtis.
O Joliet χαρούμενος που δεν έχει την ονομασία grand cru.
«Ο παππούς μου δεν το ήθελε», είπε. «Ένιωθε ότι το κρασί θα ήταν πολύ ακριβό. Και αν ήταν grand cru, δεν θα είχε παραμείνει εννιαίο».
Στη Βουργουνδία, η γη φορολογείται ανάλογα με την αξία της και οι αμπελώνες grand cru είναι πολύ πιο πολύτιμοι από το premier crus. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην κληρονομιά, όταν οι φόροι μπορεί να είναι τόσο υψηλοί που η επόμενη γενιά μπορεί να αναγκαστεί να πουλήσει μέρος ή ολόκληρο τον αμπελώνα για να πληρώσει τον λογαριασμό.
Τι κάνει τον αμπελώνα τόσο ξεχωριστό;
«Οι άνθρωποι μπορεί να μην το πιστεύουν», είπε ο κ. Joliet, «αλλά όταν είσαι εδώ μπορείς να νιώσεις την ενέργεια. Δημιουργήθηκε για την ενέργειά του και την ποικιλομορφία των terroirs.”
Είπε ότι ο αμπελώνας περιλάμβανε τέσσερα διακριτά terroirs: Το πιο ηλιόλουστο μέρος συνεισφέρει σε γεύσεις ώριμων φρούτων. Μια περιοχή με περισσότερο ασβεστόλιθο κάνει κρασιά με μεγαλύτερη ορυκτότητα και διαύγεια, ενώ μια άλλη, με περισσότερο άργιλο, παράγει δομημένα κρασιά. Ένα τέταρτο μέρος συνδυάζει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Στο κελάρι, ο κύριος Joliet οινοποιεί κάθε μέρος ξεχωριστά, αλλά τα αναμειγνύει για να δημιουργήσει ένα ενιαίο cuvée, χρησιμοποιώντας περισσότερο ή λιγότερο από κάθε μέρος ανάλογα με τη χρονιά.
Αυτό δεν είναι αυστηρά αλήθεια. Φτιάχνει ένα κόκκινο, αλλά και λίγο λευκό κρασί από ένα μικρό κομμάτι chardonnay.
Πηγή: The New York Times
